نار (نام علمی: Punica granatum) یکی از میوه های درختی است که دانه‌هایی اغلب قرمز، و گاهی سفید، و یا رنگ‌هایی بین آن دو دارد. رنگ پوست آن نیز اغلب قرمز و گاه سیاه و یا تقریباً زرد است.

انار بومی مناطق شرق ایران تا کوه‌های هیمالیا در شمال هند است و یکی از اولین گیاهان اهلی شده‌است. ایران با تولید سالانه 800 هزار تن انار، بزرگ‌ترین تولیدکنندهٔ انار در دنیا بوده و هندوستان دومین کشور تولید کننده‌است.[1]

در ایران، شهرستان‌های ساوه،[2] نی‌ریز، فردوس و بجستان به‌ترتیب بزرگ‌ترین تولیدکنندگان انار هستند.[3][4]

در شهرستان گلوگاه یکی از شهرستانهای مازندران، گونه‌های وحشی انار به صورت ارگانیک به عمل می‌آید و آمار فعلی و سرانگشتی نشان از برداشت آن در 350 هکتار است. علاوه بر این موارد که به صورت متمرکز است در حاشیه مزارع و باغ‌ها هم انارهای خودرو می‌روید. 760 رقم انار در ایران وجود دارد و 29 رقم آن در مازندران به عمل می‌آید، بر اساس تحقیقات اخیر کلکسیون استان یزد که همه ارقام انار ایران در آن کشت و بررسی شد، بیشترین و بهترین عملکرد در هکتار را انار منطقه گلوگاه داشت. عملکرد طبیعی انار منطقه هم اکنون به طور میانگین حدود 10 تن در هکتار است. کیفیت انار گلوکاه و درصد شیرینی همچنین ماندگاری آن در انبار بالاست، علاوه بر آن میوه‌ای ارگانیک است که هیچ نوع سمی روی آن زده نمی‌شود و کاملاً طبیعی و بسیار هم خوش‌خوراک است. درخت انار در اراضی میان بند که دارای شیب است از فرسایش خاک جلوگیری می‌کند و با کشت بیشتر آن می‌توان از این خاصیت خاک جلوگیری کرد. انار در رنگ‌های مختلف از سفید تا سیاه وجود دارد. انار تقریباً در هر آب و هوایی و هرگونه خاکی می‌تواند رشد کند و میوه دهد، ولی آب زیاد در زمان رسیدن میوه باعث ترک خوردن آن میوه می‌شود. انار، گرمای زیاد با باد خشک و سرمای تا 10- درجه سانتی گراد را می‌تواند تحمل کند